Bera Idoia Campillo da, autismoa duen gaztea, eta, aitortu duenez, amets bat betetzen ari da. Orain dela 3 urte domeinu bat erregistratu zuen Interneten, eta, horrela, gaur egun bere haurren moda-marka denaren oinarriak ezarri zituen: Lil Creative. Eta bai, zailtasun eta diagnostiko ugari izan ondoren diagnostiko berantiarraren zifrak handitu duen AENdun emakume horietako bat.
Bere bideak zailtasunak izaten jarraitzen du, “marketina kosta egiten zait”, baina ilusioa eta esfortzua, pixkanaka, fruituak ematen ari dira. APNABI LANeko María Luisa Arenasen, Pitiren, laguntza ere funtsezkoa izan da bere ekintzailetza-proiektua eraikitzeko. Slow fashion-ean oinarritzen da, eta artisau-jantzigintza du banderatzat, dena bere sormen eta fintasun paregabearekin apaindua.
Noiz hasi zitzaizun josteko zaletasuna?
19 urte nituen eta psikologia ikasten ari nintzen unibertsitatean gaizki jarri nintzenean – oraindik AEN diagnostikorik gabe – eta ikasketak utzi nituen. Garai hartan etxean nengoen eta ‘La casa de la pradera’ telesaila ikusten hasi nintzen. Soinekoek atentzioa eman zidaten eta ikasten hasi nintzen, neuk bakarrik. Distraituta egoten nintzen egun osoan.
Youtubeko bideoak izan zituen gidari garai hartan, Ingalls familiaren XIX. mende amaierako look-ak liluratuta. Jakina, ezin hobeto gogoratzen du bere lehen sorkuntza: erabat eskuz josi zuen mahuka lodiko soineko bat. Izan ere, urte batzuk igaro behar izan ziren josteko lehen makina iritsi arte.
Bere egiteko moduak eboluzionatu badu ere, ez da urrundu bere pasioaren ernamuina izan zen vintage, nekazari, erromantiko eta nostalgia ukituetatik. Gaur egun ere Lil Creative-ren ezaugarri nagusia dira. Bere online dendako jantziek ere, 4. eta 10. tailen artean, xehetasun brodatuak eta eskuz margotutako dekorazioak dituzte – “pintura bereziarekin, ez da ezabatzen” –, eta horiek bere jantziaen ginga dira.
Nola egin zenuen jauzia joskintzaren mundu profesionalera?
Administrazioa ikasi nuen, eta gero moda eta patroigintza. Praktikak egin nituen eta denbora batez haurrentzako Pan con chocolate markan lan egin nuen, baina ez zidaten berritu eta berriro gaizki jarri nintzen. Konfinamenduaren aurretik izan zen. Orduan domeinua erosi nuen. Eta irailetik autonomoa naiz. Ikastaro bat eta ekintzailetza-proiektu bat egin behar izan nituen.
Eta zer da gehien gustatzen zaizuna egiten duzun guztitik?
Oso ondo pasatzen dut oihalak hautatzen eta erosten. Lehen denda fisikoan erosten nituen, baina orain online erosten ditut. Holandatik ekartzen ditut. Baina onena manikian jarri eta egina ikusten duzunean da. Norbaitek arropa erosten dizunean, edo argazki bat bidaltzen dizunean. Ilusio handia ematen dit horrek.
Zure familia, zer iritzi du zure proiektuaz?
Hasieran esaten zidaten antzinako zerbait zela, edo adineko pertsonena, baina orain asko laguntzen didate eta azoketara laguntzen didate, adibidez.
Bere online dendako ateak eta sare sozial erakargarriak (@LilCreative Instagramen) – ia 7500 zalerekin! – beti daude irekita jantzi bereziak, dibertigarriak, kalitatezkoak eta iraunkorrak erosi nahi dituzten pertsonei arreta emateko.
“Horixe da nire markaren filosofia: slow fashion-a. Ehun naturalak, ahalik eta material gutxien alferrik galtzea, artisau-jantzigintza, denboraz kanpoko jantziak eta arropa berrerabilgarriak. Iraun dezatela eta pertsona batetik bestera pasa daitezela.”
Orain merkealdi kanpaina betean dago. 2023ko udaberri-uda bilduma kaleratzen ere ari da, baina datorren neguan du burua. “Modak horrela funtzionatzen du, beti urtebete aurretik.”
Zerk inspiratzen zaitu?
Vintage arropa guztiak inspiratzen nau, 50eko, 60ko eta 80ko hamarkadetatik, nahasketak, ponpoxoa.
Eta zer prestatzen duzu udarako?
Bilduma 90eko hamarkadan inspiratuta dago. This is july of the 90 ‘s’ izango du izena, eta soinekoak, prakak, bakeroak, korapilodun blusak eta abar izango ditu. Ponpoxoa gustatzen zait, baina egunerokotasunerako jantziak beti daude, gehiegizkoak izan gabe. Apirilaren amaieran aurkeztuko dut. Orain arropak bidali behar dizkiot argazkilariari saioak egiteko. Asko sufritzen dut datak iristen direnean edo jendeak erosten ez duenean.
Zer erronka dituzu datorren negurako?
Mutikoentzako gauzatxoak ere egin nahi ditut, hala nola galtzak eta alkandorak. Austriako jakatxoak edo beroki politak ere baditut buruan. Neska-mutilek neska-mutil gisa janztea nahi dut. Alaiak. Umeenganako errespetua nahi dut. Izango dute helduentzako janzkera erabiltzeko denbora.
Urtarrileko arratsalde euritsu batean elkartu gara. Eta bere aterkia, arrosa, asmoen adierazpen bat da. «Metroan nentorren ingurura begira. Hemen jende guztia oso ilun janzten da, bereziki neguan». Eta ez zaio arrazoirik falta.
Nahiz eta gizartea askotarikoa izan, autismoa bezala, badirudi pertsona gehienok ez garela ausartzen kolorearen balioarekin gozatzera eta dibertitzera. Agur esan aurretik, Idoiak adin guztietarako osagarriak diseinatzen dituela gogorarazi digu. Inoiz ez delako berandu hasteko. Ezta? Bere bizitza lema ere hori izan liteke.
Zorte on, Idoia!